36 lat temu ok. godz. 4.30 nad ranem pod Otłoczynem w zderzeniu pociągów zginęło 67 osób. To była największa katastrofa kolejowa w Polsce.

W kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Otłoczynie o godz. 18 odbyła się msza św. w intencji ofiar tego tragicznego wypadku.

Pociąg osobowy nr 5130 jechał z Torunia do Łodzi. Lokomotywa ciągnęła 7 wagonów, w każdym z nich byli pasażerowie. Skład odjechał z toruńskiego dworca z ponad czterdziestominutowym opóźnieniem, o godz. 4.18 - trzeba było poczekać, aż obsługa doczepi do niego dwa wagony z miejscami do leżenia z innego pociągu.

Niemal w tym samym czasie, ok. godz, 4.20 ze stacji w Otłoczynie ruszył pociąg towarowy - maszynista zignorował sygnał "Stop" i wjechał na niewłaściwy tor, niszcząc część zwrotnicy. Maszyny sterujące ruchem nadały informację o tym, co się stało, do nastawni. Jej pracownica szybko poinformowała o tym dyżurnego na stacji w Otłoczynie, a ten przekazał informację do dyżurnej ruchu w Brzozie. Niestety - pociąg z Torunia zdążył minąć stację w Brzozie i pędził z prędkością ok. 85 km na godz.

Sytuacja była dramatyczna: choć obsługa wiedziała, że pociągi są na tym samym torze i wkrótce się zderzą - nie było jak zalarmować maszynistów. 

Kilka minut później doszło do tragedii. W wyniku potężnego zderzenia niemal całkowicie zniszczone zostały obie lokomotywy i po trzy wagony z każdego składu. 

Akcja ratunkowa trwała wiele godzin i była niezwykle trudna: miejsce, w którym zderzyły się pociągi, przypominało wąwóz. Rozlał się olej napędowy, więc strażacy nie mogli używać narzędzi do cięcia metalu. Do wielu rannych nie udało się dotrzeć na czas.

- Było już prawie południe, dzień był słoneczny i bardzo gorący, a ciągle wynoszono ciała ofiar na skarpę - wspominał w wywiadzie udzielonym pracownikom urzędu marszałkowskiego Kazimierz Janicki, emerytowany naczelnik Lokomotywowni Pozaklasowej PKP w Toruniu, uczestnik akcji ratowniczej. - Chciałem, żeby się to wreszcie skończyło, jednak zwłok wciąż przybywało, układano je jedne przy drugich. Nie było czasu na zadumę, pracowaliśmy dalej. 

Do zbadania przyczyn i okoliczności katastrofy powołano dwie komisje dochodzeniowe. Okazało się, że maszynista pociągu towarowego był w pracy już od 20 godzin (choć dopuszczalne było 12). Nie wiadomo, dlaczego wjechał na zły tor. Wiele wskazuje na to, że nie zasnął - specjaliści, którzy badali przebieg wypadku, uznali, że pociąg do ostatniej chwili prowadzony był świadomie. Maszynista kasował "czuwak" - specjalne urządzenie, które ma zapobiec m.in. zaśnięciu podczas jazdy. Ostatni raz - ok. 30 sekund przed wypadkiem. Hamować zaczął ok. 150 metrów przed miejscem zderzenia, prawdopodobnie gdy tylko zobaczył światła drugiego pociągu. 

Obok miejsca zderzenia pociągów stoi dziś pomnik.